Świst strzały, potem skrzydeł.

   

    Wiatr szalał w koronach drzew, zrywając śniegowe zaspy z gałęzi, podrywając je do tańca. Był jak istota targana bezsilnym gniewem, rzucająca się jak w potrzasku. Niebo spowiły ołowiane chmury, które niczym wygłodniałe monstra pożarły większość światła dnia. Mimo to, opady śniegu wreszcie ustąpiły.

    Tętent kopyt oświadczył czyjeś przybycie. Koń brnął przez grubą warstwę białego puchu, prychając z zaciętością, przeklinając siarczysty mróz. Jeździec nagle wstrzymał go, poklepał dobrotliwie po szyi i rozejrzał się.

    Zielonooki zdjął kaptur, potarł zziębnięte ręce, którym rękawice z owczym podbiciem już przestały wystarczać. Sięgnął ku bukłakowi zawieszonemu przy pasie. Musiał użyć wielu drobnych zaklęć ocieplających, by go w ogóle otworzyć – mrozy ścinały najdrobniejszą kropelkę nieodpornych płynów, utrudniając najprostsze czynności. Napił się letniej wody, zaklętej tak, by nie wytracała ciepła. 

    Było nieprzyjemnie. Chociaż był ubrany od stóp do głów w ciepłe skóry i futra, twarz i palce obezwładniało zimno. Po chwili namysłu zawrócił konia. 

    Pochylił się mocno, by ochronić twarz przed bryzgającą spod kopyt śnieżną bryzą. Wsłuchiwał się w zgłuszony, miarowy tętent, który w dziwny sposób uspokajał zbłąkane myśli. 

    Nie miał czasu, by zareagować na przerażony kwik wierzchowca. Koń stanął dęba, zrzucił z grzbietu elfa i oślepiony strachem pognał w głąb boru. Nastała cisza.

    Jasnowłosy stęknął głucho, złapał się za rękę pulsującą tępym bólem. Powstał z trudem i rozejrzał się w poszukiwaniu napastnika. 

    Lecz nie było nikogo. 

- ‘Eldarze, przybądź. Mój koń się spłoszył.’

- ‘ „Spłoszył? Co się stało?” ‘ – po chwili mgliste słowa wpłynęły do jego umysłu.

- ‘… nie jestem pewien. Czekam przy północnym skraju Rubidajil.’

- ‘ „Wyruszam.” ‘

    Mężczyzna odwrócił się; ułamek sekundy starczył, by w porę obronił się przed ciosem. Adrenalina przytępiła ból w prawej ręce. 

    Styl walki napastnika był dziwny. Nieznany. Otaczała go silna aura magiczna, lecz nie używał zaklęć. Możliwe, że magia napędzała jego mięśnie. Był nadzwyczaj sprawny. Szybki. Precyzyjny. 

    Malgran tracił grunt pod nogami. Używał całej siły do odpierania ataków, a i tak parę razy oberwał. Chciał znaleźć okazję do przejścia do ofensywy, lecz wroga postać nie dawała mu na to cienia szansy. Słabnął. Posmakował krwi, która leniwie wypłynęła z rozciętej wargi.

    W jednej chwili zebrał się w sobie, odskoczył, przywołał słowo magii i uziemił atakującego ciernistymi pnączami, które przebiły się przez puch i uczepiły jego nóg. Miał chwilę, by się mu przypatrzeć.

    Odzienie w kolorach szarości i bieli zasłaniało całe ciało, zostawiając wąski pas na upiornie skrzące się oczy. Wokół sylwetki unosiła się dziwna mgła. Napastnik zlewał się z otoczeniem, jak źle wyczarowana iluzja. Był wyższy o głowę. 

    Zielonooki pospiesznie wyjął jedną ze strzał z sakwy płaszcza i nałożył na cięciwę. Napiął i  wycelował, skrzywił się lekko, gdy ręka zaprotestowała; poczęła drżeć. Wróg przestał szarpać się z pnączami i utkwił w Malgranie przeszywające spojrzenie; zamarł w bezruchu.

- Kim jesteś? – warknął elf. Nie otrzymał odpowiedzi – Zabieram Cię do Ordo. Tam rozstrzygnie się Twój los.

    Kolejna fala bólu otępiła go. Zdawałoby się, że na wieczność. Dopiero później usłyszał rozdzierający skrzek, tuż nad uchem. W rozpaczliwym zrywie cisnął z całej siły to, co siedziało mu na plecach, co przygniatało go do ziemi. Coś zapiszczało. Łuk roztrzaskał się na drzazgi. 

  Wszystko działo się za szybko. Za szybko! Nie mógł wstać. Strzały rozsypały się dookoła niego. Na śniegu wykwitła krwista plama. 

    Ryk jak grzmot wstrząsnął ziemią. Znajomy ryk. Cień smoka zakrył niebo. Eldar wyszczerzył się wściekle i zmiótł ciosem łapy dziwaczne stworzenie, wybawiciela białego wojownika. Żałosne zawodzenie nagle urwało się, gdy lodowe płomienie zmroziły ostatni dech w pokracznej kreaturze. 

    Gdy tylko neonowy wzrok zwrócił się na kolejnego wroga, ten zniknął w oparach nierealnej mgły.

- „Kto to był?! Żyjesz?! Odezwij się!”

   Elf stęknął i dźwignął się na klęczki z pomocą smoka. 

- Nie mam pojęcia kto to był. Cholera. Chyba złamałem rękę… Oby tylko…

- „Nie tylko, jesteś ranny! Na plecach!”

-  Eldarze, wiem… Czuję… Wracajmy wreszcie…

- „Dasz radę mnie dosiąść?”

-  Tak. Ale weź ciało – wskazał palcem na zwłoki powalonego zwierzęcia – Może uda nam się coś ustalić. Niech to… A dzień tak dobrze się zapowiadał…

http://shantalla.deviantart.com

Imię: Malgran Eluiven 
Nazwisko: Illufar

Wiek: Pojęcie względne. Ciało dożywa drugiego tysiąclecia… Duch zatrzymał się gdzieś na początku.

Płeć: Mężczyzna

Rasa: Pradawny Elf Leśny z rodu Illufar, pochodzenie: puszcza Yist’an

Opis wyglądu: Ciała nie znaczy piętno czasu, pozostaje w subtelnej, gładkiej  i jasnej formie charakterystycznej dla rasy elfów; nosi niewiele drobnych, mało widocznych blizn. Malgran jest dość wysoki jak na Leśnego. Nie odznacza się nadzwyczajną siłą fizyczną, lecz nadrabia szybkością i zręcznością. Jasne włosy koloru słomy sięgają połowy pleców, nieznacznie zmieniają swój odcień w zależności od pory roku. Pod prawym nadgarstkiem, po wewnętrznej, na sieci żył szczerzy się błękitny wilk, uwieczniony w postaci tatuażu – w rodzinnych stronach elfa drapieżnik uznawany za strażnika łuczników. W oczach uwięziony jest szmaragdowy blask, gotów ulecieć ku wolności w chwilach odczuwania silnych emocji. Ubiera się w proste stroje ze skóry bądź lnu, z płaszczami rozstaje się tylko na czas lotów. Własnoręcznie modyfikuje odzież, by zwiększyć ich funkcjonalność; znakiem charakterystycznym są doszywane usztywniane sakwy na plecach, przy karku, zastępujące kołczan. 

Umiejętności: Pełne wyszkolenie bojowe i na smoczego jeźdźca. Obszerna wiedza na temat Magii Natury, której tajniki poznawał od podlotka. Jako były hodowca i zwiadowca na hipogryfie ma rękę do zwierząt, zwłaszcza do wierzchowców wszelkiej maści. Podróże w charakterze dyplomaty nauczyły go subtelnej sztuki perswazji. Wyszkolony w strzelaniu z łuku. 
Od pewnego elfa z Yist'an, tego samego, który uwiecznił na jego nadgarstku wilka, nauczył się robić tatuaże przy użyciu akacjowego kolca i barwnika pewnego gatunku jagody.
Broń: Do niedawna prosty, acz zgrabny łuk nieznanego pochodzenia, kupiony za marne grosze na targu w Ferto. W ostatniej dlań walce posłużył jako kij i roztrzaskał się na drzazgi. Obecnie dzierży łuk znacznie bardziej zdobny i należycie reprezentacyjny - wyjątkowe dzieło Atona, mistrza w sztuce rzemieślniczej, łączące funkcjonalność z nietuzinkową aparycją. Wzory na wygiętych ramionach łuku komponują się z tymi wyrzeźbionymi na lekko cofniętym majdanie.
Zdolności specjalne: Ma wrodzony dar wzmacniania mocy pokładów magii zebranych w ciałach swoich sojuszników. Nie potrafi jej kontrolować, moc uaktywnia się instynktownie, reagując na impulsy z zewnątrz. Mimo, iż charakter tej zdolności jest wielce nieobliczalny, jeszcze nie zdarzyła się sytuacja, w której siła ta dotknęłaby niewłaściwą osobę.

Charakter: Chwiejny. Zmienny jak pogoda. Zabawne określenie, gdyż w tym przypadku kryje się pod nim coś więcej niż tylko metafora. Malgran, dziecko Yist’an, został obdarzony przez dęby Elenael dziwną więzią z leśnymi duchami. Wielu Leśnych narodzonych w Yist’an wykazuje przejawy nadzwyczajnego przywiązania emocjonalnego do miejsc będących lub przypominających miejsce narodzin – Zielonooki nie jest wyjątkiem. I choć można by było całe wieki przesiedzieć, by przedyskutować rezultaty studiów elfa nad specyfiką tej więzi, najważniejszy problem płynący z niej można ująć w paru słowach – znacząco wpływa ona na jego stany emocjonalne. Jest pełen radości i energii, gdy lasy budzą się na wiosnę, a kiedy zima okrywa świat białym puchem, niemalże jedynymi akceptowanymi dlań aktywnościami są spanie i jedzenie. Sprawia to, że często jest niezdecydowany, pełen wątpliwości i wahania. Jednakże są aspekty, które pozostają niezmienne. Jest ufny i kontaktowy, z łatwością nawiązuje znajomości. Lojalny wobec sprzymierzeńców, dumny, pewny siebie i swoich umiejętności. Bywa przemądrzały, uparty i niereformowalny – zupełnie jak towarzyszący mu smok, co rodzi wiele małych i dużych sporów. Kiedy porzuca wizerunek mentora, staje się wspaniałym kompanem do rozmów, który gotów jest przedyskutować wszelkie kwestie, od złej pogody po sytuację polityczną ludów Północy. 

Hierarchia: Łucznik, dyplomata.

Historia:  Urodziłem się w puszczy Yist'an. Te dumne i potężne lasy stanowią jedną z największych ojczyzn leśnych elfów w Killinthorze. Jest ogromna, podzielona na obszary w zależności od tego, w jakiej znajdują się odległości od Serca. Najważniejszego punktu puszczy... Serce Yist'an widziałem tylko raz w życiu, tak jak większość elfów - w dniu moich narodzin. Tylko najwyżsi Kapłani i Strażnicy, którzy chronią serce, doświadczają jego widoku, mocy, obecności na co dzień. Jednak pamiętam, każdy pamięta, tego wspomnienia nie wytrze czas... Serce jest... tak jakby skupiskiem energii lasu. Jest tym, co daje nam siłę i ją odbiera... Zsyła śmierć, by dać życie... Jest czymś, co podtrzymuje i kieruje harmonijnym biegiem czasu, tworzy więź z każdą istotą. Tak przynajmniej od zawsze mówili kapłani. W to od zawsze wierzyliśmy.  Niebawem po urodzinach przeprowadzana jest ceremonia chrztu. Kapłan wraz z rodzicami i dzieckiem podąża ku Dębom Elenael. To najstarsze dęby lasu, napełnione pierwotną magią... Z szumu ich liści tworzą się słowa, z których kapłan odczytuje przeznaczenie dziecka. To od nich zależy, kim się stajemy... Nie uwierzysz, co mi przepowiedziały. "Malgran, jeździec." W wieku siedmiu lat pierwszy raz wsiadłem na hipogryfa. Wyszkolono mnie na zwiadowcę. Kto wie, może już wtedy dęby wiedziały, co szykuje mi los... Mieszkałem wraz z rodzicami z daleka od centrum. Im dalej, tym las był bardziej niebezpieczny, bardziej realny. Nie przypominał magicznych, szmaragdowych polan. Musieliśmy tam mieszkać, było to związane z obowiązkami całej rodziny. Całego mojego rodu, rodu Illufar... Byłem zwiadowcą północno-wschodnich granic. Matka, Elthenne, medykiem wspomagającym obrońców na wschodzie. Ojciec, Silvanus, łucznikiem stacjonującym na północy. Od niego nauczyłem się strzelać... Mimo, ze czasami było ciężko, byliśmy szczęśliwi. Co do walki... Wielu było łasych na nasz teren. Na kartach historii Yist'an widnieje wiele wojen, jednak ja nie przeżyłem żadnej z nich. Jeden z moich zwiadów źle się dla mnie skończył. Ten dzień już na zawsze zmienił moje życie. Ale to już materiał na inną historię... 

Smoczym jeźdźcem stał się w Ordo Luce Tenebris, gdzie został przeniesiony przez Almariel i Mulkhera po ataku okolicznych potworów. Złączył się z Eldarem, synem Jivrega i Luthien, który jako ostatni ze swojej rodziny przebił się przez skorupę jaja. Wiedli szczęśliwy żywot w Zakonie Światła Mroku, przebyli pełne szkolenie. Po śmierci, a następnie wskrzeszeniu ich mentorów, przybyli do Ordo Corvus Albus, podążając za innymi ich członkami, którzy sprzeciwili się samej śmierci… Teraz stanowią jeden z filarów Białego Kruka.

http://tsaoshin.deviantart.com/

Imię: Eldar

Wiek: 400 lat

Płeć: Samiec

Rasa: Leśny Smok Górski

Opis wyglądu: Neonowe ślepia skrzą się niczym dwa niebieskie kryształy, bądź najjaśniejsze gwiazdy firmamentu. Łuski zmieniają kolor w zależności od pory roku – jest to niezwykła cecha odziedziczona po przodkach ojca Eldara, pradawnych leśnych smokach lasu Amell; zwykle przybierają barwy podobne do tych, które zdobią lasy. Okolice pyska otaczają żółte błoniaste krezy i różnej wielkości rogi. Zielone wargi skrywają rzędy szpilkowatych kłów. Stracił zielone futro, niegdyś ciągnące się od gardzieli do podbrzusza, na rzecz twardych, kościanych płyt, przypominających zbroję. Membrany skrzydeł mają niezwykłą barwę, w cieniu określaną jako brunatną, a w słońcu jako miodową; są upstrzone ciemnymi plamkami i sieciami cienkich żył. Linię grzbietową zdobi rząd brązowych kolców, przerzedzający się w połowie ogona, by na jego kocówce przeobrazić się w pierzasty wachlarz. Z ramion, łokci, ud i nasad skrzydeł wyrastają kępki miękkich piór. Postura smoka zapewnia mu równowagę między siłą a zręcznością. Eldar często prezentuje się w pokaźnym naszyjniku z obkutym w wisior szmaragdem, którego otrzymał od swojego jeźdźca na ich pierwszej misji. 

Umiejętności: Pełne wyszkolenie bojowe i na smoka jeździeckiego. Posługuje się Magią Natury w stopniu zaawansowanym oraz uniwersalnymi zaklęciami obronnymi i bojowymi manipulującymi energią. Brak szczególnych atrybutów ciała nadrabia potencjałem magicznym i maskującym ubarwieniem, często pozwalającym mu na atak z zaskoczenia. 

Zdolności specjalne: Potrafi lekkim podmuchem z nozdrzy dawać życie młodym listkom i roślinom, również je w ten sposób uleczać. Podobnie jak ojciec posiada umiejętność wytwarzania jasnożółtych ogników. Jednakże w odróżnieniu do Jivrega, nie potrafi ich kontrolować, pojawiają się samoistnie w momentach silnych emocji, tworząc za nim świetlisty płaszcz. Zieje lodowymi płomieniami, co odziedziczył po matce. 

Charakter: Trudny do jednoznacznego określenia. Kiedyś był niczym czysta dusza, w pełni wierząca w jasną stronę świata, tryskająca optymizmem, pełna nadziei, woli życia i chęci pomocy; niedotknięty skazą zła, nieznający cierpień ani smutku żył w ułudzie wiecznego szczęścia. Ten okres minął bezpowrotnie wraz z pierwszą krzywdą wyrządzoną jego rodzinie. Stał się poważny, drażliwy, małomówny i jeszcze bardziej uparty. Chłodny. Przywdział lodową skorupę, by ochronić się przed resztą świata. Coraz częściej wszczyna kłótnie i bywa agresywny. Ponadto dopisać jeszcze trzeba skłonność do dramatyzowania, która wraz z poprzednimi aspektami czyni z ów rozchwianego emocjonalnie osobnika istną mieszankę wybuchową. Jest nad wyrost dumny. Urażony nie potrafi przebaczyć, nie chce słuchać, w kółko obwinia innych i nie szuka źródła waśni w sobie. 
Ostatnimi czasy można przyłapać smoka na pedantycznym i przesadnym dbaniu o kosztowną błyskotkę, podarowaną przez jego jeźdźca. Gdy ktoś zdecyduje mu się przeszkodzić w codziennym rytuale czyszczenia naszyjnika, może spodziewać się poirytowanego prychnięcia i serii uszczypliwych słów. Malgran począł się zastanawiać: czy Eldar przywiązał się do tej rzeczy, bo dostał ją od niego, czy dlatego, że zachwyca swym kunsztem? A może dlatego, że jest kosztowna? W końcu historie o perwersyjnym wręcz zamiłowaniu smoków do bogactw są znane w całym Killinthorze...

Hierarchia: Mag, dyplomata.

Historia: Krótka, Eldar to jeszcze młodzik, przynajmniej duchem, mimo, że sam uparcie twierdzi inaczej. Jak opowiedzieli mu rodzice, urodzony w opuszczonym gryfim gnieździe, razem ze swym bratem Lhunem i siostrą Arsi. Syn Jivrega i Luthien, stał się połączeniem ich nadzwyczajnych cech, będąc zarówno lasem, jak i górą, a jak się później również okazało, migotem gwiazd. Przekazany dwukrotnie hodowli Zakonu Światła Mroku, raz przed nastaniem Ciemności, drugi zaraz po jej odejściu... Przeznaczenie połączyło go z Leśnym Elfem, wyczuł w jego sercu tego, który zasłużył. W Ordo Luce Tenebris razem przebyli pełne szkolenie. Po śmierci, a następnie wskrzeszeniu ich mentorów, przybyli do Ordo Corvus Albus, podążając za innymi ich członkami, którzy sprzeciwili się samej śmierci... Teraz stanowią jeden z filarów Białego Kruka. Obecnie rozgrywa się kolejny ważny rozdział w jego życiu, zapoczątkowany budzącym wiele kontrowersji, rodzącym szeregi konfliktów pojawieniem się jeźdźca jego siostry Arsi, niegdysiejszego smoczego łowcy...