Sypał śnieg...

Śnieg rozpadał się w najlepsze. Ścięty przez mróz, skrzypiał lekko towarzysząc ich krokom. Białe, sporej wielkości płatki śniegu rozpuszczały się kiedy dotykały zielonych łusek, po czym pod wpływem ruchu łączyły się z innymi kroplami i spadały na ziemię. Zupełnie inaczej zachowywały się te, które spadły na płaszcz Aerlin, którego materiał pokrywał się białym puchem coraz gęściej.
Szli bez specjalnego celu, przed siebie podziwiając pokryte drzewa. Prawie się do siebie nie odzywając. Nie potrzebowali tego dzisiaj, wystarczyła wspólna bliskość z dala od harmidru panującego czasem w Zamku. Wokół nich pojawiły się sarny, stado dobrze przez nich znane, które nimfa często odwiedzała. Ale tym razem coś było inaczej. Zwierzęta sprawiały wrażenie jakby na nich czekały, szybko podeszły do Aerlin i kilka z nich zaczęło trącać nosami jej rękę ponaglając ją do szybszego marszu. Od razu wiedziała, że coś się stało, nie potrzebowała nawet się z nimi komunikować. Spojrzała na Jivreg’a, a ten skinął do niej głową. Przyśpieszyli kroku idąc za zwierzętami.
Nie musieli iść daleko, na niewielkiej polanie stała reszta stada, a w środku jedna z saren wraz z młodym jelonkiem, który urodził się tej wiosny. Pozostałe zwierzęta trącały młodzika opiekuńczo nosami, jakby chciały dodać mu otuchy. Nimfa podeszła ostrożnie i wtedy zobaczyła… Tylna noga jelonka wykręcona była pod dziwnym kątem, a przebita skóra odsłaniała ukrychniętą kość i zakrzepłą krew. Młodzik musiał poślizgnąć się na lodzie, lub złamał nogę w czasie jednej z zabaw. Jego matka lizała go uspokajająco po głowie. Sarny odsunęły się robiąc miejsce Aerlin, która powoli podeszła do małego i delikatnie dotknęła jego nogi. Wydał z siebie pełny bólu pisk. Nimfa zmarszczyła brwi i odwróciła się do Jivreg’a.
-Będziesz musiał mi pomóc.- Skinął jedynie głową zgadzając się. Podszedł do niej bliżej, sarny nawet się nie poruszyły. Wiedziały, że oni pomogą, znali ich przecież...
Aerlin ponownie dotknęła nogi zwierzęcia, jednocześnie wysyłając uspokajające impulsy, wyszeptała również zaklęcie uśmierzające ból. Wiedziała, że będzie potrzebowała sporo mocy, by naprawić zarówno kość jak i rozerwane tkanki, dobrze by było, żeby jelonek się położył i usnął, a ona mogła spokojnie się skupić. Rozłożyła swój płaszcz i wprowadziła na niego młodzika. Delikatnie go położyła i uśpiła kolejnym zaklęciem. Trzeba było działać jak najszybciej. Jej palce dłoni rozjaśniły się szmaragdowym blaskiem, a ona zaczęła szeptać zaklęcie po zaklęciu…
Śnieg padał coraz gęściej, zwierzęta wpatrywały się w nich kasztanowymi oczami trwając w oczekiwaniu. Ale oni nie zwracali na to uwagi połączeni mocą,  pogrążeni w hipnotyzującym szepcie zaklęć nimfy…

[http://enayla.deviantart.com/art/Nightly-Forests-559246]


Imię: Aerlin
Wiek: 1534 lata
Płeć: Kobieta
Rasa: Nimfa leśna
Pochodzenie: Dol Blathanna
Opis wyglądu: Zwiewna, wręcz ezoteryczna. Zawsze boso w lekkich,długich sukienkach. Kiedy robi się zimno, dodatkowo zakłada cieplejszy płaszcz,mimo że będąc nimfa nie jest bardzo wrażliwa na warunki atmosferyczne. Gdy chodzi wygląda jakby unosiła się nad powierzchnią ziemi, jest pełna wdzięku i gracji co widać zwłaszcza w gestach i ruchach. Posiada dwa delikatne, motyle skrzydła, które w czasie zdenerwowania lekko drgają, czego Aerlin nie jest w stanie kontrolować. Włosy długie, ciemno-brązowe, proste reagujące na każdy powiew wiatru czy ruch powietrza, oczy mają kolor kasztanowy, w kształcie podobne do sarnich. W oczach odbija się doświadczenie i echo przeszłych zdarzeń, często bardzo bolesnych.
Umiejętności: Posługiwanie się Białą Magią, jest to jedyna forma walki jaką się posługuje.  Porozumiewanie się z zwierzętami wszelkiego rodzaju, często można ją spotkać w lesie przy stadzie saren, które w szczególności sobie upodobała i piastuje nad nimi opiekę. Posiada rozległą wiedzę w dziedzinie roślinności, zna właściwości i działanie ziół i różnych mieszanek. Naparami często męczy osoby w swoim otoczeniu. Almariel odczuła to na własnej skórze po złamaniu jednego ze skrzydeł. Aerlin posiada również wiedzę na temat wielu trucizn, jednak jeśli chodzi o zioła nie uznaje siebie za specjalistkę i lubi konsultować swoją wiedzę z Sir’cą.
Broń: Magia Natury. Nie nosi przy sobie żadnej broni białej, ani miotającej.
Zdolności specjalne: Posiada rozległą wiedzę z dziedziny magii leczącej. Zna wiele zaklęć, które natychmiast łączą naczynia krwionośne i rozerwaną tkankę, tamują krwawienie. Wymagają one jednak wiele wysiłku i mocy, jednak nimfa nigdy nie waha się kiedy trzeba komuś pomóc.
Charakter: Spokojna i opanowana. Zawsze chętnie wysłucha i służy radą. Doskonała negocjatorka i obserwatorka, wyczulona na uczucia innych, bez trudu z reakcji i mowy ciała wyczytuje emocje i nastroje swoich rozmówców. W każdym szuka dobrych cech, ale gdy chodzi o obronę bliskich nie zawaha się użyć swojej mocy w ich obronie.  Z początku nieufna i skryta, nie okazuje emocji, zazwyczaj zachowuje powagę wstydząc się spontanicznie pokazywać uczucia. Trzeba czasu by uzyskać jej zaufanie. Często zamyślona, z lubością oddaje się obcowaniu z lasem, gdzie spędza większość swojego czasu.
Hierarchia: Starszyzna, Nauczyciel, Medyczka, Mag Natury.
Historia: Urodziła się i wychowała wśród innych nimf leśnych w Dol Blathanna. Dzieciństwo i młodzieńcze życie spędziła wśród sióstr, pędząc między koronami drzew i skrywając się w sercu doliny, z dala od wszelkich niepowołanych oczu. Tam, gdzie nikt nie dotarł i nikt nie zakłócał ich spokoju, mogły pomagać zwierzętom, doskonalić umiejętność komunikacji z nimi, ale również zgłębiać tajniki roślinności. Z czasem jednak, kiedy Aerlin była już dorosła, zaczęło doskwierać jej poczucie niespełnienia i niedosytu. Wiele czasu zajęło jej dojście do wniosku, że nie chce takiego życia, nie chce ograniczać się do Dol Blathanna i pragnie poznać otaczający ją świat, poznawać nieznane… Uciekła więc od swojej rodziny, jednocześnie skazując się na dożywotnią banicję, gdyż nimfy uważały świat zewnętrzny za skażony i nikt kto tam się udał nie miał prawa powrotu. Początkowa euforia zmieniła się w obawę, a później strach. To co na początku fascynowało, zaczęło ją przerażać. Błąkała się więc po okolicy, bez celu sama do końca nie wiedząc co ma teraz począć i gdzie się podziać. I wtedy na jej drodze pojawił się Jivreg. Obserwowała go jakis czas, zanim zdecydowała się mu ujawnić. Sprawiał wrażenie tak samo zagubionego jak ona, tak samo jak ona silnie był związany z lasem. Nigdy wcześniej nie widziała smoka, słyszała jednak opowieści... Kiedy postanowiła wyjść spomiędzy drzew i ich spojrzenia się spotkali, wtedy obydwoje zdali sobie sprawę z tego że już nigdy siebie nie opuszczą i oto właśnie odnaleźli swoje brakujące połówki duszy. Od tamtej pory są nierozerwalni. Długo błąkali się wśród krain, unikając jakiegokolwiek kontaktu z innymi istotami, aż trafili do Ordo Luce Tenebris, gdzie znaleźli dom. Długo oswajali w sobie niepewność i niepokój będąc wśród innych istot, tak bardzo różniących się między sobą, gdzie każda posiadała inną aurę i umiejętności. Z czasem zostali nauczycielami, by swoją wiedzę przekazywać młodzikom i szkolić nowe pokolenia smoczych jeźdźców. W czasie jednej z wypraw do Lasu Driad, Aerlin rozpoznała w Sir’ce pragnienie, które ją samą popchnęło do opuszczenia rodzinnych stron. Przy pomocy Jivreg’a przekonali Matkę Driad, by pozwoliła im ją zabrać. Takim sposobem zabrali ze sobą młodą driadę, która znalazła w Zakonie swoje przeznaczenie. Po nastaniu Ciemności, Aerlin wraz z Jivregiem i jajem, w którym skrywała się Arsi, musieli długo ukrywać się w najgłębszych zakamarkach lasów, uciekać przed wrogami. Powrócili do Ordo, jednak nie zagościli tam zbyt długo. Odeszli i ponownie skryli się w głębi lasu czekając na wiadomość mówiącą o szansy na ponowne stworzenie Zakonu. Po dotarciu na miejsce okazało się, że czekają na nich Almariel wraz z Mulkherem, a po dołączeniu Erity i Luthien założyli Ordo Corvus Albus i sprawują nad nim pieczę po dziś dzień.

[http://drakainaqueen.deviantart.com/art/Forest-Dragon-308324647]

Imię: Jivreg
Wiek: 1852 lata.
Płeć: Samiec
Rasa: Smok leśny
Pochodzenie: Las Amell
Opis wyglądu: Cały zielony, pokryty łuską. Jego głowę zdobią przypominające wachlarze krezy jak również dwa okazałe rogi, wzdłuż cienkiego i długiego ogona natomiast ciągnie się rząd ostrych kolców. Kiedyś koniec ogona zdobił ostry grot, który skutecznie mógł służyć jako broń w walce, jednak po ostatnich wydarzeniach Jivreg go zdjął. Z każdego łokcia wystają trzy długie kolce. Rozłożyste skrzydła pozwalają prawie bezszelestnie szybować wśród chmur, złożone ciasno na grzbiecie nie przeszkadzają poruszać się wśród koron drzew.
Umiejętności: Potrafi przywoływać różne zwierzęta i się z nimi porozumiewać, jednak nie jest to tak zaawansowane jak w przypadku Aerlin. Kiedy jest w radosnym nastroju wyczarowuje drobne, świetliste punkciki, które kieruje w konkretnym kierunku lub pozwala im swobodnie szybować w powietrzu.
Broń: Magia Księżyca. Oprócz tego potrafi doskonale walczyć w bezpośrednim starciu, umiejętnie korzystać z kłów i pazurów.
Zdolności specjalne: Jivreg potrafi zmieniać kolor łusek, upodabniając go do otoczenia, co sprawia, że jego kamuflaż jest perfekcyjny. Potrafi czerpać siłę z mocy otaczającego go lasu jak również wykorzystywać magiczną moc Księżyca, zwłaszcza w noce kiedy jest ona dobrze wyczuwalna.
Charakter: Zazwyczaj spokojny i rozważny, w życiu starał się kierować przede wszystkim mądrością i opanowaniem. Tak jak Aerlin wiele przeżył co odbiło się piętnem w jego duszy. Nie zawaha się działać w obronie bliskich. Zawsze starał się być ostrożny w postępowaniu i osądzaniu, jednak ostatnie wydarzenia sprawiły, że łatwo wpada w irytację i gniew, który musi nieustannie kontrolować. To co dotknęło jego rodzinę, sprawiło że zwątpił w samego siebie widząc jak szybko odrzucił wartości, którymi kierował się do tej pory. Jego wątpliwości sprawiły, że chciał zrezygnować z funkcji jednego z Przywódców  odejść z Zakonu.
Hierarchia: Starszyzna, Nauczyciel, Mag Natury, Zwiadowca.
Historia: Urodził się w lesie Amell, jako jeden z dumnych, dzikich leśnych smoków. Tam dorastał w szczęściu i dostatku wśród swoich pobratymców, i tak pewnie spędziłby resztę życia. Jego rodzina została napadnięta przez bandę, która poszukiwała ciekawych okazów zwierząt by później sprzedać bogaczom za porządną cenę. Jivreg, jako ten który walczył najbardziej zaciekle, został wzięty w niewolę i wywieziony za granice swojego lasu. Po kilku dniach, dzięki umiejętnościom, przy pierwszej nadarzającej się okazji uciekł, nie potrafił już jednak wrócić w swoje rodzinne strony. Błąkał się ładnych kilka dni zanim nie spotkał Aerlin. Jak tylko ją zobaczył, wiedział że będzie się nią opiekował do końca swoich dni i to właśnie ona zastąpi mu utraconą rodzinę. Dalsze losy powiązane są ściśle z losami nimfy. W Ordo Luce Tenebris związał się z Luthien, smoczycą niesamowitej urody i gracji. Dzięki ich miłości na świat przyszło ich potomstwo: Arsi, Eldar i Lhun. Opiekowali się nimi dopóki nie nastały mroczne czasu Ciemności i rodzina została rozdzielona. Zabrał jajo Arsi i ukrył się wraz z Aerlin w głębi lasu, z dala od świata. To był dla nich trudny okres, a małe smoczątko potrzebowało wiele uwagi i ochrony. Jivreg poczynił wszelkie  starania by Arsi otrzymała odpowiednie nauki i szkoliła swoje umiejętności tak, by mogła dać sobie radę kiedy jego przy niej zabraknie. Przekazał jej prawie całą wiedzę odnośnie zwierząt i roślin, nauczył trudnej sztuki kamuflażu i walki. Smoczyca szybko rosła i równie szybko się uczyła. Była już dorosła, kiedy udali się w odległe góry by utworzyć Zakon Białego Kruka. Cała rodzina była ponownie razem, a Arsi miała wreszcie prawdziwy dom. Jivreg wiele czasu poświęcał organizowaniu nowego Ordo, coraz mniej czasu poświęcając swoim bliskim. W wirze nowych obowiązku nie zauważył kiedy córka się od niego odsunęła, a synowie prawie go nie znali. Kiedy Arsi została pojmana przez Łowcę, o czym dowiedzieli się od Eldara, wpadł w wściekłość. Kiedy odnaleźli ranną smoczycę i Triv’a, w szale o mało go nie zabił, szczęśliwie powstrzymany przez  Mulkhera. Kiedy dowiedział się, że to właśnie Łowca jest wybrany przez smoczycę, udał się na tereny Ordo Luce Tenebris by uciec przed własnym gniewem. Od tamtej pory nie może pogodzić się z tym faktem, jak również doskwiera mu to, że o mało nie zabił własnej córki, zabijając Triv’a. Chciał odejść z Ordo i zrezygnować z opieki nad nim, jednak rozmowa z przyjaciółmi powstrzymała jego zamiary. Od tamtej pory stał się porywczy i łatwo można go rozgniewać. Całej sytuacji nie pomaga fakt, że jego syn Eldar buntuje się i oskarża go o zbytnie zajmowanie się Arsi. Dlatego Jivreg’a coraz częściej nawiedzają myśli, że nie podołał roli ojca i ma wyrzuty sumienia, że nie potrafił całej trójce stworzyć kochającego i bezpiecznego domu, gdzie mieliby szczęśliwe dzieciństwo.